تنظیم باد خودش داستانیه! !

تنظیم بادهای شیطانی از راه گدایی نکردن عاطفه و در مرکز توجه نبودن...

بندگان خوب خدا!
تا این سن و سال که رسیده اید چقدر سرمایه دارید؟؟؟
هرچه داریم و دارید، همه اش موقتی و عاریه ای است
یعنی به درد ابدیت نمیخورد، درست است؟؟؟
در حقیقت،
خوبی ها و سرمایه عمر یک انسان، به این است که چقدر توانسته به دیگران خیر برساند؛ چقدر دیگران کنار او رشد کردند، به آرامش رسیدند و از او محبت و معرفت و رفاقت دریافت کردند. نه اینکه چقدر توانسته محبت و توجه دیگران را دریافت کند. 👌

اگر ما بیاییم و خودمان را به کانون محبت و عاطفه متصل کنیم، آن وقت می توانیم بدون هیچ چشم داشتی به دیگران محبت کنیم. آن هنگام اگر دیگران ما را تحویل نگرفتند، اسم‌مان را نبردند، خوبی کردیم و ندیدند، بین ما و اطرافیان تبعیض قائل شدند، اذیت نمی شویم و اگر در مرکز تعریف و قدردانی و تمجید همسر و فرزند و دوستان و رئیس و فامیل قرار نگرفتیم، دلخور نمی شویم. 

گاهی که زیاد درگیر حب دیده شدن و تعریف و تمجید شنیدن از آدم‌ها می‌شویم، گاهی که چشم انتظار محبت آد‌م‌ها می‌مانیم، این فرمایش امام صادق (ع) را با خودمان مرور کنیم چرا که،
گلاب ناب کلام معصوم حتما قلبمان را معطر می‌کند: 
" اگر توانستید ناشناخته بمانید، چنین کنید؛ وقتى نزد خدا ستوده باشى نگران نباش که مردم ستایشت نکنند و نگران نباش که در نظرشان نکوهیده اى."🌸

آری!
برای اوج گرفتن، نباید تشنه ی دیده شدن بود.
برای پیشرفت و حرکت نباید منتظر هل دادن دیگران با نوازش و زبان و ستایش و قربان صدقه رفتنشان بشویم.
خودت چند مرده حلاجی؟؟؟! بنزین که باشد موتور خودش روشن می‌شود و به راه می‌افتد...
چه توقعی داری که دیگران احترام تو را داشته باشند. و حتما قدر تو را بدانند. چرا گدای دیگران باشیم؟ خودت عاشق خودت باش کافی است.

باید به جای اینکه ببینیم دیگران چقدر به ما محبت می‌کنند و چقدر ما را تحویل می‌گیرند، خودمان به تولید محبت بپردازیم. 

برای تولید شادی، محبت و عاطفه نباید بخیل باشیم. این شأن ما و شأن خیلفه خدا و مظهر خدا نیست که روی زمین از کسی گدایی محبت بکند.
بعضی ها تشنه ی وابسته کردن دیگران به خود هستند. بعضی ها تشنه ی مطرح شدن نام و لقب و مدرک و جایگاهشان. بعضی ها تشنه ی شنیدن خوبی های خودشان از زبان آدم های مختلف هستند و اینطور آرامش موقت کسب میکنند، دلخوش می‌شوند...
در دنیایی که نام و عنوان و لقب و هورا کشیدن همه اش سراب است، درگیر تمجیدهای زبانی دیگران نشویم.

استاد شیخ حسین انصاریان می‌فرمودند:
گاهی خداوند کسی را کنار آدم می‌گذارد تا با او معمولی رفتار کند یا با وجود خدمات و شایستگی هایش به او بی توجهی کند، این خیلی خوب است اگر قدر بدانیم، چون این بادهایی که در نفس ماست، بادهای ابلیسی است. 
خوب است کسانی باشند که باد آدم را بخوابانند..
تا بعد از مدتی باورمان نشود کسی هستیم و دائم گیرنده ی محبت دیگران شویم، بدون آنکه خودمان اثر محبتی در عالم وجود داشته باشیم.❤️

الله دارد به ما محبت می‌کند و با الله نیازی به محبت کسی نداریم.
خداوند ما را به بلندای ابدیت و حامل نفخه الهی می داند، مقام ما را عرشی تعریف می‌کند، پس تنها راه اشباع شدن از محبت آسمانی ها اینست که تشنه ی محبت زمینی ها نباشیم و برای اینکه از محبت آسمانی ها سرشار شویم باید دائم به دیگران محبت نثار کنیم، چرا که اگر خداوند پیش ما عزیز است باید عزیزان او هم پیش ما عزیز باشند. پراکنده کنیم محبت را... حتی اگر خودمان از دریافت محبت محروم بوده ایم. 
پس ما میتوانیم مظهر اسم رحمن و رحیم خدا شویم و سرمایه های بی اندازه داشته باشیم... یک ثروتمند حقیقی هیچ وقت خودش را کوچک میکند و با حقارت محبت را از دیگران دریغ میکند؛ از فلانی بدمان بیاید چون به ما کمک نکرده، با فلانی نجوشیم چون به ما دشمنی کرده، با فلانی گرم نگیریم چون ما را تحویل نگرفته... این حقارت روح است.
چه زیبا و به جا گفته شهید دکتر چمران:
"من قدر خود را بزرگتر از آن می‌دانم که محبت خویش را از کسی دریغ کنم، حتی اگر آن شخص قدر محبت مرا نداند."

هرچقدر روح ما وسیع تر شود، بهشت وسیع تری خواهیم داشت...