مثنوی عشق

    در راه رسیدن به تو گیرم که بمیرم         

    اصلا به تو افتاد مسیرم که بمیرم

    یک قطره آبم که در اندیشه دریا          

    افتادم و باید بپذیرم که بمیرم

    یا چشم بپوش از من و از خویش برانم   

    یا تنگ در آغوش بگیرم که بمیرم

    این کوزه ترک خورد !‌  چه جای نگرانیست

     من ساخته از خاک کویرم که بمیرم

     خاموش مکن آتش افروخته‌ام را      
   بگذار بمیرم که بمیرم که بمیرم